رحمتی برای وحدت

در عصری که تاریخ آن را «جاهلیت» نامید - عصری از بت‌پرستی، خون‌خواهی، فقرِ مقدس‌شده و زنِ دفن‌شده در خاک - نامی بر زمین نشست که نه تنها سرنوشت یک قوم، که مسیر تاریخ بشریت را دگرگون کرد: محمد (ص)، رحمتی برای جهانیان. او نه با شمشیر که با قلبی گشوده، زبانی راست و روحی پاک، نظامی انسانی بنا نهاد که در آن، عدالت، آزادی، امنیت و اخلاق، نه شعار، که ساختار جامعه بودند.

پیامبر اسلام، پیامبر وحدت بود. در مدینه، شهری که پیش از آمدن او، با دشمنی های قبیله‌ای و نژادی درگیر بود، برادری میان مهاجر و انصار را اعلام کرد؛ سیاه و سفید را در یک صف نماز قرار داد؛ زن و مرد را در حقوق و کرامت برابر شمرد؛ و همه را به «اعتصام به حبل الله» دعوت نمود. وحدت او وحدت سطحی نبود؛ وحدتی بود که ریشه در قلب‌ها داشت، نه در مرزها یا منافع.

پانزده قرن گذشت، اما نام محمد(ص) همچنان محور وحدت مسلمانان است، در عصری که دشمنان، با هزاران حیله و ابزار، می‌کوشند تا جامعه اسلامی را به پاره پاره کنند. امروز، در همین عصرِ نوینِ جاهلیت ثانی، جنایتی در غزه در جریان است که هر ذره از آن، خشم آسمان را بر می انگیزد. کودکان بی‌گناه زیر آوار خانه‌هایشان دفن می‌شوند، مادران در آغوش فرزندانِ سردشان گریه می‌کنند، بیمارستان‌ها بمباران می شوند، و نان و آب، سلاح جنگ می گردد. رژیم اشغالگر صهیونی، با حمایت بی پروا و بی شرم قدرت‌های جهانی، نه تنها مرزهای بین‌المللی، که هر خط قرمز انسانی و اخلاقی را درهم شکسته است. این جنایت، جنایتی علیه بشریتت است، نه صرفاً علیه فلسطینیان، که علیه هر نفسی که به عدالت و کرامت انسانی ایمان دارد.

در برابر این فجایع، سکوت خیانت است. و وحدت مسلمانان، تنها پاسخِ معنادار و مؤثر. محمد (ص) که رحمتی بر جهانیان بود، هرگز اجازه نمی‌داد خون بی گناهان در سکوت جاری شود. او که مهاجر و انصار را برادر خواند، امروز می فرماید همه مسلمان برادرند و در برابر ظلم، باید دست در دست هم داد. امروز، وحدت مسلمانان نه یک انتخاب، که یک ضرورت حیاتی است. ضرورتی که در آن، یاد محمد (ص) نه به مثابه نمادی تاریخی، که به عنوان الگویی زنده و عملیاتی، راه را نشان می‌دهد. راهی که در آن، اختلافات قومی، مذهبی و جغرافیایی، در برابر هدف والاترِ «انسانیت» و «عدالت» کنار گذاشته می شود.
✍️مهدی سعیدی